‘t Is een kwestie van gelul
Om bij voorbaat de Rowwen Hèze-fans onder ons gerust te stellen, wordt deze blog geen aanklacht tegen het welbekende nummer van deze Limburgse band. Nee, ik moet even mijn frustratie kwijt over de nieuwe Nederlandse romcom, Kwestie van geduld, geregisseerd door Ruud Schuurman. Nu ben ik sowieso al niet te spreken over de kwaliteit van Nederlandse romcoms, maar deze mislukte poging vol Randstedelijke arrogantie slaat werkelijk alles.
Dan heb ik het niet eens over de slappe plot, de matige kwaliteit van de acteurs en de wederom terugkerende voorspelbaarheid van de film. Nee, erger nog is deze film een manifestatie van onterechte stereotypen over de Limburgse cultuur. De film schetst een vertekend beeld van Limburg en zijn inwoners. Limburg wordt neergezet als een verzameling van primitieve dorpjes met een dom volk met simplistische, negatieve en vooral onterechte stereotypen, met de nadruk op het onjuiste feit dat Limburgers opkijken naar Randstedelingen. Goed, waar zal ik beginnen.
Ten eerste is er de weergave van het Limburgse dialect in de film. Buiten het feit dat de acteurs niet eens de moeite hebben genomen om het dialect zich eigen te maken, wordt de Limburgse taal, door zijn tonale uitschieters, neergezet als lachwekkend, onverstaanbaar met een beperkt vocabulaire. Zo wordt het stereotype beeld van Limburgers als een ongeletterd, achterlijk en achtergesteld volk benadrukt, wat natuurlijk volkomen onzin is. Het Limburgs dialect is juist een belangrijk onderdeel van de Limburgse identiteit en kent een rijke geschiedenis.
Ten tweede worden Limburgs afgeschilderd als een volk dat vasthoudt aan oude tradities en conservatieve normen en waarden. In de film wordt Limburg afgebeeld als traag en laks en worden vrouwen afgeschilderd met als enige doel kinderen op de wereld te zetten, flink afhankelijk van hun manlief.
Ten derde is er de overdrijving van de bourgondische cultuur. Blijkbaar wordt in de film de Limburgse keuken beperkt tot enkel vlaai, bier en zuurvlees. Limburg heeft echter een rijke gastronomische cultuur met een breed scala aan streekgerechten en culinaire specialiteiten.
Dat het een kwestie van geduld is voordat de Randstedeling in gaat zien dat er buiten de ring ook nog een wereld bestaat die net zo veel of misschien juist nog wel meer te bieden heeft, duurt waarschijnlijk nog een eeuwigheid. Het is dan ook maar goed om te beseffen dat deze film geen juiste weergave is van de Limburgse cultuur, maar vooral een hoop stereotyperend gelul.